Na Tilburg, Breda en Waalwijk komt er ook in Oosterhout een lotgenotencontactgroep met betrekking tot prostaatkanker. En wel bij Poppy’s, centrum voor leven met en na kanker, aan de Mathildastraat 69 in Oosterhout. De eerste keer zal dat zijn op 27 juni van 14.00 tot 15.30 uur. Daarna dit jaar nog 2 keer (in het najaar) en vervolgens, zo is de bedoeling, 5 keer per jaar.
Prostaatkanker is de meest voorkomende soort kanker bij mannen. En mannen die getroffen zijn door deze ziekte kunnen niet altijd ergens terecht om hun problemen en gevoelens te delen met anderen en om praktische en mentale tips te krijgen. Daarom is zo’n lotgenotencontactgroep belangrijk. Dat weten ze ook bij de Prostaatkankerstichting (PKS) in Utrecht. Die patiëntenorganisatie coördineert lotgenotencontacten in heel het land.
Kees Gosens (62) is vrijwilliger bij de PKS en geeft al jarenlang sturing aan zulke contactbijeenkomsten als gespreksleider. Hij is ervaringsdeskundige en kan daarom als geen ander lotgenoten helpen met een luisterend oor, met zijn eigen ervaringen, met allerlei tips.
Infaust
Bij Kees in Gilze aan de eettafel ontstaat al snel een indringend gesprek. Kees vertelt: “In 2013 werd ik ziek en in 2014 werd duidelijk dat ik geen infecties had of iets anders, maar prostaatkanker. De artsen wilden de prostaat, inclusief de kanker, verwijderen, maar tijdens de operatie werd duidelijk dat de tumor was uitgezaaid. Ze hebben me toen dichtgemaakt en de prostaat laten zitten. Er volgden 10 chemosessies.”
Soms is Kees de nuchterheid zelve: “Die chemo was niet om te genezen, maar palliatief. In gewoon Nederlands: om te rekken. Ik werd afgekeurd en in de papieren stond ‘infaust’. Ik kende dat woord niet, maar het betekent ‘met dodelijke afloop’. Ik zei tegen mijn vrouw: het staat nu zwart op wit, ik ga hieraan dood.”
Sportief
Ze gaven hem minstens nog een jaar. En nu is Kees 8 jaar verder en springlevend. Hij heeft een behandelplan van medicijnen en “fit blijven”. En dat laatste doet Kees door lange afstanden te hardlopen en fietsen. Hij liep een hele marathon en beklom op de fiets de Mont Ventoux.
Kees is niet alleen nuchter, maar soms ook heel emotioneel. Dat kan ook niet anders met al de problemen die hij de afgelopen 8 jaren heeft ondervonden. “Als ik het dan even niet zie zitten en het huilen me nader staat dan het lachen, dan trek ik mijn sportkleren aan en ga hardlopen. En als ik dan 10 km later weer thuiskom, dan voel ik me meestal een stuk beter.”
Dat wordt in de omgeving niet altijd begrepen. Zo zei eens iemand tegen Kees: “Als jij een marathon kunt lopen, dan heb jij geen kanker!”
Proces
Uit het gesprek met Kees wordt al snel duidelijk dat zo’n diagnose een heel proces in gang zet op bijna alle vlakken van het leven. Eerst is er de angst voor een snelle dood. Maar als de maanden en zelfs jaren verstrijken, verandert ook de houding tegenover de kanker.
“Die eerste jaren heeft de kanker bij ons in huis gewoond. En de kanker kwam ook tussen mij en mijn vrouw. We waren niet meer met z’n tweeën, maar met z’n drieën. En dat is niet goed. Om een of andere reden is de kanker toen ook weer uit ons huis en uit ons huwelijk verdwenen. Natuurlijk is het bij elk onderzoek en elke nieuwe uitslag weer spannend, maar het beheerst niet meer zo heftig ons dagelijkse leven.”
PKS
Kees is sinds 2015 als vrijwilliger bij de Prostaatkankerstichting, nadat hij daar zelf al veel nut had gehad aan de lotgenotengroep daar. Hij ging zelf zo’n groep draaien, eerst in Tilburg, later ook in Breda en na een poos ook in Waalwijk, steeds in de centra voor leven met en na kanker (voorheen inloophuizen). En nu komt daar Oosterhout bij.
“Ik heb tegen de PKS gezegd dat ik niet verder ga. Vier plaatsen voor lotgenotencontacten en dat 5 keer per jaar, is genoeg.”
De groepsgrootte bij zulke lotgenotencontacten lopen uiteen van nul tot tien personen. Meestal zijn het er ongeveer vijf. Ervaringen worden gedeeld. Er wordt veel praktische informatie uitgewisseld. En vooral de wetenschap dat je niet de enige bent met prostaatkanker helpt veel van de mannen. En overigens zijn hun naasten (partners, kinderen, goede vrienden, etc.) ook van harte welkom.
Systeemplafond
Voorzichtig durf ik te vragen hoe Kees zijn toekomst ziet. Hij reageert opvallend positief. “Ik zit al bijna aan 8 jaar na de diagnose. Genezen zal ik niet, maar het rekken lukt toch al aardig. Dus ik ga voor nog eens 8 jaar.”
En realistisch is hij ook. “Mijn euthanasieverklaring ligt al klaar,” zegt hij dapper. “Er zijn voor mij 3 redenen om ermee te stoppen. Ten eerste als ik bedlegerig word. Ik ga niet naar een systeemplafond liggen kijken!” Ik probeer: “Maar als je dan na verloop van tijd toch weer op zou knappen?” Maar hij is resoluut: “Nee, dat kan ik niet. Daarvoor ben ik te actief.”
“Ten tweede wil ik niet verder als ik permanent met pijn zou moeten leven. En ten derde wil ik uit het leven stappen als ik door medicijnen of wat dan ook niet meer mezelf kan zijn.”
Zie voor verdere praktische informatie www.inloophuispoppys.nl bij Activiteiten of bel: 06 – 81 30 97 70.
Gewoon binnenlopen op 27 juni om 14.00 uur mag ook.
Door: Theo van Drunen
Bron: https://newsstand.nl/view/WeekbladOosterhout/20220615