Henk Ravenhorst (59) kreeg anderhalf jaar geleden de diagnose ‘prostaatkanker’. De ziekte was behandelbaar, maar heeft nog altijd impact op zijn relatie met Ans (57) en hun seksleven. Openhartig vertellen ze over dit taboe.
Henk: “Ik had het totaal niet zien aankomen, voelde me kerngezond. De huisarts had voorgesteld om mijn PSA-waarde eens te laten meten. Mijn vader heeft ook prostaatkanker en ik werd wat ouder. Drie metingen later bleek de waarde te groeien en werd ik doorgestuurd naar de uroloog. Die voelde geen verharding of vergroting. Ik was gerustgesteld. Voor de zekerheid werd er nog een biopt genomen en een MRI-scan gemaakt. Zo’n biopt is ook geen pretje trouwens; er worden via de anus twaalf hapjes uit de prostaat genomen. Bij volle bewustzijn; dat zou wel anders mogen. Toen ik voor de uitslagen bij de uroloog kwam, was het: ‘Henk, ga even zitten.’ Nou, dan schrik je. Mijn vrouw Ans was er niet eens bij, was gewoon aan het werk. Ik was er stellig van overtuigd dat er met mij niks aan de hand was.”
Verdraaid, het is kanker
Ans: “Ik was op mijn werk, ben verkoopster in een winkel, en schrok me rot. Kanker, verdraaid, het is kanker. Ik schoot meteen vol. Mijn collega zei: ‘Jij gaat naar huis, naar Henk.’ Toen het tot ons doordrong hebben we wel even gehuild samen. We hebben onze tweelingzoons Sven en Nils (25, red.) gevraagd om te komen: ‘Ga even zitten, we moeten jullie iets vertellen.’ We wilden per se dat ze het van ons zouden horen.”
Waardering
Henk: “Het was kwaadaardig, maar we waren er vroeg bij, het was behandelbaar. Ik was niet bang om dood te gaan, wel voor de mogelijke consequenties: incontinentie, erectieproblemen… Het hield me de hele dag bezig. Ik ben het van me af gaan schrijven via een blog. Ans zei: ‘Waarom doe je dit in godsnaam? Je gooit alles op straat.’ Maar ik schreef het liever op, dan dat ik keer op keer aan iedereen moest uitleggen wat er aan de hand was. En ik vond dat iedereen het mocht weten. Ik kreeg geen negatieve reacties, alleen maar waardering. Er kwamen zelfs kerels naar me toe: ‘Misschien moet ik ook een keer naar de huisarts.’”
Geen geknoei meer
Ans: “Ik was in eerste instantie niet blij met die blog van Henk. Hij vertelde alles, ook over het intieme gedeelte, hoe het straks moest met de seks. Mensen spraken mij erop aan, en ik had lang niet altijd zin om het erover te hebben. Maar Henk is gewoon zo, is altijd openhartig geweest.”
Henk: “Ik bekeek het van de humoristische kant: welke voordelen zitten eraan? Omdat ik heel jong ben voor iemand met prostaatkanker, en mijn celdeling nog snel gaat, zou mijn prostaat radicaal worden verwijderd. Dat betekende dat ik geen zaad meer kon aanmaken en er bij een orgasme geen vocht meer zou vrijkomen. Geen doekjes meer nodig dus, geen geknoei meer!”
Zittend plassen
Ans: “Tijdens de operatie zat ik met Nils buiten bij het ziekenhuis te wachten toen de dokter belde. Het eerste wat ik vroeg was: ‘Heeft u de zenuwen kunnen sparen?’ Als er zenuwen waren geraakt, zou hij geen erectie meer kunnen krijgen… Gelukkig zei de dokter: ‘Voor zover ik mijn best heb kunnen doen wel ja.’
Henk: “Ik was kerngezond het ziekenhuis in gegaan, maar ging weg als een patiënt met een slang uit mijn ‘jongeheer’ en een zak plas aan mijn been. Na twee weken mocht ik zonder katheter. Ik moest in het vervolg zittend plassen, dan wordt de blaas het beste geleegd. Was Ans wel blij mee, haha. Het herstel ging snel. Ik was gewaarschuwd dat ik mogelijk nog een half jaar in mijn broek zou plassen, maar daarvan was gelukkig geen sprake, ik moest alleen niet te abrupt opstaan.”
Tien minuten
Ans: “Zes weken na de operatie kregen we te horen of de kanker weg was. We waren die dag 35 jaar getrouwd en hadden afgesproken: wat de uitslag ook is, we gaan daarna een weekend weg. De uitslag was goed, in principe was hij genezen, maar hij zou nog tien jaar onder controle blijven.”
Henk: “Fantastisch, ware het niet dat ik steeds vaker naar het toilet moest en het plassen steeds moeizamer ging. Het hoorde erbij, werd gezegd. Totdat ik op een gegeven moment niet eens meer tien minuten in de auto kon zitten zonder dat ik moest piesen. Ik weet nog dat ik Ans ophaalde van haar werk – tien minuten rijden – en onderweg de auto heb neergezet en het portier opengedaan om ‘leeg te druppelen.’ Er kwamen mensen langs, maar de aandrang was zo verschrikkelijk. Ik dacht: als dit de rest van mijn leven zo gaat, vind ik er geen donder meer aan.”
Grote impact op liefdesleven
Ans: “Bleek zijn bindweefsel in het wondgebied door te groeien, waardoor de uitgang geblokkeerd was en hij niet meer kon plassen. Heel gevaarlijk, zijn blaas stond op knappen.”
Henk: “Ik moet nu drie tot vier keer in de week dilateren: een slang van veertig centimeter door de penis naar binnen brengen en er weer uit trekken om de ingang van de blaas op te rekken. Dat voelt heel tegennatuurlijk… maar er is mee te leven. Op seksueel gebied is het ook niet meer als voorheen, dat is jammer. De voorspelling was dat mijn erectie nog 50 tot 70 procent zou zijn van wat het was. Ik zei nog heel stoer: ‘Blijft dan het voorste of het achterste gedeelte overeind staan?’ Maar het is wel de realiteit en dat heeft grote impact op ons liefdesleven. Alleen al het orgasme… Er komt geen vocht meer uit en het voelt ook anders. Maar zolang er activiteit is, is er hoop op herstel. De uroloog zegt: ‘Blijven oefenen.’ Dat betekent dat ik soms ook alleen aan de slag moet. Gelegitimeerd, op medisch voorschrift!”
Incontinent
Ans: “Als vrouw verdiep je je daar ook in. Ik ben op fora gaan lezen waar mannen met zulke problemen elkaar kunnen steunen. Henk wil dat allemaal niet weten, zegt: ‘Als jíj me maar steunt. Ik heb me wel zorgen gemaakt: wat als het wel negatief uitpakt en Henk incontinent raakt of geen erectie meer kan krijgen? Wat voor man heb ik dan straks? Zou hij er depressief onder worden en geërgerd naar mij toe? Zou hij op den duur denken: laat maar, en mij niet meer aanraken? We weten nog steeds niet wat het eindresultaat zal zijn, zijn nog een beetje zoekende. Maar door Henks positieve instelling, kan ik het loslaten.”
Henk schreef een blog over zijn ervaringen.
Bron: Vrouw Magazine d.d. 5 november 2017
Journaliste: Hanna Gillissen