René Landman
In overleg met de arts heb ik ervoor gekozen om mijn prostaat begin 2016 te laten verwijderen, de kanker moest uit mijn lijf. Het betrof een ingekapselde tumor dus was de kans groot dat ik er dan vanaf zou zijn.
Na de operatie zie ik de uroloog nog aan mijn bed staan met de mededeling: ‘De operatie is geslaagd. We hebben de tumor in z’n geheel kunnen wegnemen’. Zo, daar ben ik vanaf dacht ik. Ik kan weer vooruit kijken. Totdat de patholoog mij na twee weken meedeelde dat de snijvlakken niet schoon waren en de PSA-waarde niet onmeetbaar bleek te zijn. Die klap kwam harder aan dan de eerste diagnose ‘U hebt prostaatkanker’. Ik dacht ‘schoon’ te zijn. Dat was dus niet zo. Hierna heb ik drie jaar te maken gehad met diverse uitzaaiingen die gelukkig lokaal behandeld konden worden zonder hormoon- en/of chemotherapie.
Begin 2019 licht in de tunnel, de PSA was onmeetbaar. Dat heeft ruim twee jaar geduurd. Het vertrouwen in het lichaam nam elke drie maanden toe, totdat begin vorig jaar de PSA weer op liep. BAM, daar gaan we weer.
De onzekerheid blijft
De bestralingen die hierna volgden zijn inmiddels succesvol afgerond, toch blijft de onzekerheid. Ik heb geaccepteerd dat kanker een onderdeel van mijn leven is geworden.
Ik vraag mij af wanneer je ‘schoon verklaard’ wordt? Als ik de media mag geloven worden BN’ers, als ze behandeld zijn al vrij snel ‘schoon verklaard’. Of de uitzaaiingen moeten zo erg zijn dat er niets meer te redden valt. Is dat na twee jaar als blijkt dat de PSA stabiel is of is dit na vijf jaar als je voor verdere controle wordt overgedragen aan de huisarts?
Ik hoor ook steeds vaker om mij heen dat de kanker na zes, acht of tien jaar weer is teruggekomen. Het is een lastige term ‘schoon verklaard’. Het risico dat de kanker weer terugkomt blijft altijd aanwezig. Die term dekt de lading niet en ook niet de opmerking ‘je hebt nu net zoveel kans als ieder ander’. Zo werkt het niet in een hoofd van een kankerpatiënt.