In mijn jeugd zette mijn vader op zondagavond altijd de tv aan, nam plaats op de hoek van de bank en stak een sigaartje op. Mijn oudste broer en ik schoven dan voorzichtig dichterbij. Want het was tijd voor de ‘Tales of the Texas Rangers’.
De verhalen zelf herinner ik me niet maar zeker wel de intro: een Texas Ranger lopend op een zandpad in de richting van de camera, terwijl hij verder loopt komen van links en recht andere Rangers aansluiten. Tot het een grote groep is. Dan begint de film. Machtig vond ik die intro (nog steeds te zien op YouTube), saamhorigheid en kracht ging daarvan uit.
Heel veel sterkte
Eind 2016 kreeg ik de diagnose ‘uitgezaaide prostaatkanker’. Zo maar uit het niets, geen klachten, eigenlijk bij toeval. Het was alsof de zon verduisterde, alle toekomstplannen werden in één klap weggevaagd. De huisarts troostte me door te zeggen dat we allemaal wel ergens aan dood moeten gaan. In het ziekenhuis wenste iedereen me steeds vooral heel veel sterkte. En dat was vaak, na iedere nieuw onderzoek en nog een scan was er weer een andere dienstdoende arts die de resultaten doorgaf en mij en mijn vrouw veel sterkte wenste. Onbedoeld maakten ze de zonsverduistering zo alleen nog maar zwarter.
Na veel lezen en praten leerde ik dat het ook anders kan. Omdat ik twijfelde over de voorgestelde behandeling heb ik een second opinion aangevraagd in het Radboudumc in Nijmegen. Daar had ik goede dingen over gehoord. Daar hing een andere sfeer, wel feitelijk vertellen wat er aan de hand is en welke behandelmogelijkheden er zijn, maar zeker geen grafstemming. Er hing een gevoel van hoop, hoop dat het niet zo maar afgelopen zou zijn.
Ik heb dat alles toen van me afgeschreven in een artikel dat je op de website van de PKS kunt vinden onder ervaringsverhalen: ‘Het verhaal van Hans’.
Kracht om door te leven
Hierop kreeg ik een reactie van Ludo. Hij stuurde me een mail dat hij zich herkende in mijn verhaal. We hebben elkaar veel van onze verhalen verteld. Lotgenoten waren we, twee mannen verbonden met hetzelfde lot: uitgezaaide prostaatkanker. Het contact met Ludo heeft me toen bijzonder goed gedaan en me kracht gegeven door te gaan met het leven. We werden vrienden, we zijn al meerdere keren met onze partners bij elkaar op bezoek geweest en mailen nog geregeld.
De contacten boden niet alleen informatie en een luisterend oor maar soms ook troost en steun
De afgelopen jaren heb ik meer reacties ontvangen op artikelen die ik voor Nieuws geschreven heb. Van mannen die in hetzelfde schuitje zitten, lotgenoten. Die het net als ik fijn vinden om van elkaar te horen hoe het gaat, ervaringen uit te wisselen, adviezen te vragen of juist te geven.
Ludo vertelde dat hij vaak naar bijeenkomsten voor lotgenoten gaat die bij hem in de buurt georganiseerd worden. In mijn woonplaats is wel een inloophuis voor mensen met kanker, maar niet specifiek voor prostaatkanker. Ik vind de drempel om daarheen te gaan te hoog. Liever heb ik direct contact via mail of app. Dat komt ook goed uit in deze corona tijd.
De huisarts zei dat we allemaal wel ergens aan dood moeten gaan
Troost en steun
Sommige mannen die contact met me opnemen geven de voorkeur aan een gesprek. Mijn vrouw en ik zijn een keer uitgenodigd bij een lotgenoot en diens vrouw die met veel vragen zaten. Een ander vond het fijn om via de telefoon met elkaar te praten. Dat hebben we heel wat keren gedaan. Hoe die contacten ook liepen, ze boden vaak niet alleen informatie en een luisterend oor maar soms ook troost en steun. Het was lotgenoot Ernest die kwam met het woord ‘bondgenoten’.
Lotgenoot (volgens van Dale): persoon die hetzelfde lot heeft als een ander. Bondgenoot: medestander, helper.
Zo ervaar ik het ook: we zijn op de eerste plaats lotgenoten, verbonden door dezelfde ziekte. Maar in ons onderlinge contact kunnen we ook elkaars bondgenoot zijn.
Zo ben ik weer aanbeland bij die Texas Rangers uit mijn jeugd: samen voel ik me sterk(er). Wat voelde ik me alleen in december 2016. Ik ben blij, dat ik daarna via dit blad contact heb gekregen met mannen die dezelfde ziekte moeten ervaren. Dat gaf en geeft me kracht. Maar ook een gevoel van saamhorigheid en ‘nuttigheid’ omdat ik zo mijn ervaringen, gedachten en gevoelens met anderen kan delen.
Heb je ook behoefte aan een praatje, informatie of gewoon wat steun? Neem dan contact op met de vrijwilligers van de Prostaatkankerstichting. Op onze website staat hoe u hen kunt bereiken.
Heb je nog vragen over dit artikel, neem dan gerust contact met me op via de redactie.